فکاهه و طنز پردازی در آثار ابوحیان توحیدی

طنزپردازی و فکاهه، قلمرو فراخی است که گاهی پژواک دردها و دشواری ها و مصائب زندگی است و بی شک نفس در رنج و گریبان گیر حوادث، با ابزار طنز و لطیفه گویی، خود را از این گرداب، رهایی می بخشد. ابوحیان از جمله افرادی است که به واسطة طنز و لطیفه گویی، جان درعذاب و گرفتار خویش را با وجود بدبینی به زندگی، می رهاند و آسایش می بخشد. لطیفه گویی ابوحیان از زبان زنان، اغلب نابهنجار و ناپسند است؛ چرا که به علت سرکوب شدن غریزه جنسی و محروم بودن از مهر همسری و مادری، زن را تنها ابزار لذت و بهره مندی جنسی می بیند! همچنین، لطیفه گویی او از زبان کودکان با نوع گویش کودکانه او بسیار، قابل توجه است.از موارد دیگر طنزپردازی ابوحیان، شیفتگی او به نکات اخلاقی و لطیفه های لفظی و بازی با الفاظ است که گواهی بر هوشمندی و حاضر جوابی صاحب آن است. نوع دیگر لطیفه ای که ابوحیان مورد توجه قرار می دهد، ذکر لطایفی از زبان بخیلان و طفیلی ها و شکم بارگان است که در جنبه هایی، گوی سبقت را از پیشوای خویش، جاحظ، ربوده است. بخش واپسین لطایف ابوحیان، تهکّم و تصویر کاریکاتورگونه از افرادی همچون صاحب بن عباد و غیره است که عیوب افراد، بزرگ نمایی و برجسته می شود. این لطایف  نشان می دهد ابوحیان خنده را جایگزین گریه می کند و لطیفه گویی او آمیخته به نوعی تلخ کامی نهفته در زندگی اوست.